✴️LEGENDA✴️

Dawno, dawno temu — nie w bajce, lecz w domu pachnącym obiadem i świeżością prania — przyszły na świat bliźnięta: Lira i Leo.
Dom ich był pełen wszystkiego: miłości, ciepła, sukcesów i zasad.
W tym domu niczego nie brakowało,
tylko powietrza między słowami.

Ojciec był człowiekiem ramy — twardym, precyzyjnym, zawsze gotowym poprawić, co krzywe.
Matka — strażniczką porządku, uczuciową, lecz wierzącą, że miłość pokazuje się przez wymagania.
Lira tańczyła po kątach, z włosami jak dym, śmiejąc się do światła.
Leo budował z klocków konstrukcje idealne, proste jak linie w zeszycie ojca.

Pewnego dnia ojciec rzekł:

„Taniec jest piękny, córko, ale naucz się stawać prosto.”
„Buduj mocniej, synu, niech nic się nie chwieje.”

I tak, dzień po dniu, ramy zaczęły zarastać ich ciała.
Najpierw w barkach – tam, gdzie chciały wznieść ręce ku niebu.
Potem w szczękach – gdzie słowa zatrzymały się w połowie.
Aż w końcu w oddechu – który stał się krótszy, by nie zburzyć ciszy ideału.

Lira zaczęła tańczyć w linii,
Leo śnił tylko o prostych kątach.
Z czasem każde z nich stało się mistrzem doskonałości –
ale gdy ktoś dotknął ich ramion, czuli tylko twardość, nie ciepło.

W ich świecie wszystko było poprawne,
ale nic nie było żywe.

Aż pewnego dnia Lira zobaczyła w lustrze, że jej ruch nie faluje, tylko drży.
A Leo, gdy zburzył swoją budowlę, nie umiał już jej odbudować – jego dłonie trzęsły się,
jakby całe ciało mówiło:

„Nie potrafię już puścić.”

Tego dnia usiedli razem na podłodze.
Nie rozmawiali.
Tylko oddychali.
I po raz pierwszy od dawna zrobili coś, czego nikt im nie kazał:
zamilkli w miękkości.

I wtedy coś pękło — nie w nich, ale w powietrzu wokół nich.
Rama zaczęła topnieć.
Barki opadły.
Oddech wrócił.
I świat stał się mniej prosty, ale bardziej prawdziwy.

Od tamtej pory, gdy Lira tańczy, mówi:

„Nie chcę być perfekcyjna. Chcę być obecna.”
A Leo, stawiając nową budowlę, zostawia w niej zawsze jedną szczelinę —
żeby mogło tam wejść światło.

🌿 Mądrość historii:
Ramy nie są wrogiem. One są szkieletem.
Ale jeśli nie uczymy się w nich oddychać — stają się więzieniem.
Ciało napięte to ciało, które zbyt długo próbowało zasłużyć na miłość.
Taniec uzdrawia, gdy uczymy się, że nie trzeba już być idealnym, żeby być kochanym.