✴️LEGENDA✴️

„Dzieci Cienia”

W miejscu, gdzie kończy się światło,
gdzie dzień już nie dochodzi, a noc trwa wiecznie,
mieszkały Luna i Marek.

Nie pamiętali już, kiedy ostatni raz się śmiali.
Ich ciała były lekkie jak popiół.
Chodzili po świecie, ale nic nie zostawiali po sobie —
ani śladów, ani głosu, ani zapachu.

Kiedyś byli inni — pełni barw i życia.
Ale coś się wydarzyło.
Zawód. Utrata. Zdrada. Choroba.
Nie ważne co — wystarczyło, by ciało powiedziało: „dosyć.”

Luna spała całymi dniami, bo we śnie nie bolało.
Marek siedział godzinami przy oknie, ale nie patrzył.
Zamknęli się w świecie, w którym nie istniało „chcę”.

Aż pewnego dnia pojawiła się mała dziewczynka,
zbyt młoda, by znać ich historię.
Przyniosła świecę i powiedziała:

„Znalazłam ją w ziemi. Chcesz, żebym Ci zapaliła?”

Luna skinęła głową.
Światło drgnęło.
Marek poczuł, jak przez ciało przechodzi dreszcz.
Nie bólu — życia.

Światło nie rozproszyło cienia,
ale sprawiło, że zobaczyli się nawzajem.
A w tym spojrzeniu było wszystko, co stracili: obecność.

Nie wrócili od razu.
Ale tego wieczoru po raz pierwszy od dawna
Luna wzięła głęboki wdech.
Marek odpowiedział wydechem.

I tak zaczęli oddychać znowu.

Cień nie jest końcem drogi.
To łono światła, które dojrzewa w ciemności.
Oddychaj powoli.
Każdy Twój oddech to iskra powrotu.