✴️LEGENDA✴️

„Dzieci Ognia”

W domu, gdzie światło gasło wcześnie,
mieszkały

Aira i Sol

– bliźnięta, które przyszły na świat z iskrami w oczach.

Jako dzieci śmiały się głośno, tańczyły po stole,
rysowały słońce na każdej ścianie.
Ich matka uśmiechała się, ale mówiła:

„Cicho, bo sąsiedzi pomyślą, że zwariowaliśmy.”
Ich ojciec wzdychał:
„Nie wypada tak się śmiać. Zachowujcie się.”

Z każdym rokiem tańczyli ciszej.
Ruch stawał się ostrożny.
W końcu Aira przestała tańczyć w ogóle,
a Sol zaczął się garbić, żeby nie zajmować miejsca.

Ich biodra skamieniały.
Ogień schował się głęboko, aż zapomnieli, że kiedyś świecili.

Minęły lata.
Pewnego dnia Aira zobaczyła na ulicy kobietę, która tańczyła w deszczu.
Nie dla kogoś. Dla siebie.
Z jej bioder bił ogień.

Aira zatrzymała się.
Nogi drżały, ale ciało pamiętało rytm.
Zrobiła krok. Potem drugi.
Deszcz był zimny, ale w brzuchu poczuła ciepło.

Wieczorem Sol usłyszał odgłos muzyki.
Zamknął oczy i przypomniał sobie słońce, które kiedyś narysował.
Poczuł w brzuchu dreszcz.
I wiedział, że Aira znów tańczy.

Następnego dnia dołączył.
I wtedy dom, który przez lata spał w ciszy, zapłonął od śmiechu.
Nie od grzechu, nie od wstydu —
od życia.

Nie bój się swojego ognia.
Nie zniszczy Cię – ogrzeje.
Rozpal go delikatnie, oddechem, rytmem, ruchem.
Tam, gdzie tańczy miednica, wraca życie.