✴️LEGENDA✴️

„Dzieci Światła i Cienia”

Nie w bajce, lecz w ekranowym blasku, przyszły na świat Mila i Orion.
Dzieci nowego świata, wychowane między dotykiem a dotykiem szkła.
Ich dom był ciepły, lecz wypełniony światłem, które nigdy nie gasło —
światłem ekranów, telefonów, perfekcyjnych zdjęć, cudzych historii.

Mila wpatrywała się w nie jak w lustro,
Orion odwracał wzrok.
Ona chciała być jak ci wszyscy piękni, błyszczący ludzie.
On chciał zniknąć, zanim ktoś go oceni.

Z czasem ich ciała zaczęły się pochylać.
Najpierw lekko — jakby kłaniali się światu.
Potem coraz mocniej — jakby próbowali go unieść na plecach.
Barki zwinęły się jak skrzydła, które zapomniały, że potrafią latać.

Mila schowała serce w piersi i przestała oddychać pełną piersią.
Orion trzymał głowę nisko, by nikt nie zobaczył jego oczu.

Świat coraz głośniej mówił, jacy mają być:
prości, silni, piękni, pewni siebie.
A oni pochylali się coraz bardziej,
aż któregoś dnia Mila powiedziała:

„Nie wiem już, jak wygląda niebo.”

Orion wtedy położył dłoń na jej plecach.
Ich ciała drżały, ale powoli się prostowały.
Nie od razu, nie doskonale —
tylko tyle, by znowu zobaczyć światło.