W niedzielę byłam w przestrzeni ciszy. Patrzyłam, jak zawsze, co mówi do nas niebo, ale tym razem odpowiedziała mi… pustka. Czarna maź. Bezkształtna. Cicha. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że to był początek. Że z tej czerni, jak z ziemi, zaczyna się rodzić coś nowego.
Niedziela była dniem burzliwym. Energia nieba nie powinna dotykać tematów duchowych, miał być spokój… a jednak przyszedł wir emocji. Może to malachit, który kupiłam? W końcu to kamień przeznaczenia. Pcha mnie głębiej.
Płacz. Lustro. Burza w duszy. Podświadomość wzywa. Palę świecę, którą sama zrobiłam z intencją. A ona… dymi. Czarny dym. Mocny. W końcu Dzień Zaduszny. Zanoszę ją do okna. Tam płonie jasnym, mocnym płomieniem.
A ja – jak w amoku – zaczynam myć okno. Ferwor. Ciało wie, że przestrzeń musi być oczyszczona. Przestrzeń czucia i widzenia. Robię miejsce, choć nie wiem jeszcze na co.
Czuję to w ciele – czarna maź. Ciężar.
Poniedziałek rano. Budzę się dalej w ciężkiej energii. Smutna, przygnębiona. Wychodzę… i BAM! Spada bidon z sokiem i wodą – dwa litry płyną mi po nogach, wprost na wykładzinę. W przedpokoju. Na wejściu.
I TRACH! Co to za dźwięk?
Świeca. Pęka szkło. Grube szkło. Wypaliło się. Energia przeszła.
Lecę do pracy, a potem sprzątam wykładzinę. Piorę. Wciąż w czarnej mazi. Rozsypuję kilogram soli i sody. I patrzę… co ona zrobi.
Wake up! Budzę się. W swojej soli. Przy wejściu. Grubo.
To nie koniec. To początek.
Wieczór. Przestrzeń budzi nas bólem głowy. Tak pulsującym, jakby coś chciało się uwolnić. Energia, która nie pyta. Po prostu wychodzi. Przebija się przez czucie, przez ciało, przez głowę.
Dziś jedynie prowadzę. Nie jestem z Wami w procesie. I nagle okazuje się, że tak właśnie jest lepiej. Że czujecie się bezpieczniej, gdy ja tylko prowadzę, gdy nie ćwiczę z Wami.
A ja? Czuję pustkę. Ale w tej pustce jest moje uwolnienie. Wiem to. Bo ja jestem Świątynią. Ty też jesteś Świątynią swojej Duszy.
A świat? Świat to tysiące innych spraw. Rzeczy do zrobienia. Ról do odegrania. Życia poza sobą. W biegu. W chaosie.
I właśnie dlatego ta Świątynia powstaje.
To narodziny Świątyni Alices Spiritual Land. Nie z kamienia. Z oddechu. Z czucia. Jeszcze bez adresu. Ale z domem w sercu. Dla mnie. Dla Ciebie. Dla nas.
Bo nasze ciała nie są maszynami do robienia. Nasze ciała to portale czucia.
Mój dom drugi – Byk – budzi się. Wenus, jego władczyni, siedzi w Koziorożcu, w moim 11. domu. Surowa. Konkretna. Buduje przyszłość. Buduje wspólnotę.
Na imię mi Agnieszka. Ale moje przeznaczenie to Alicja. Agnieszka to stare życie. Alicja to to, co przychodzi. Co się budzi. Co mam rozpoznać.
Przeznaczenie nie jest łatwe. Nie jest gładkie. Czasem się przed nim bronimy. Ale ono i tak przychodzi. Nie po to, byśmy byli doskonali. Ale po to, byśmy się uczyli.
I ja teraz uczę się tej Alicji. Uczę się tej Świątyni. Tworzę ją krok po kroku. W ciemności. W bólu. W zachwycie.
Jeśli to czujesz – nie musisz wiedzieć jak. Wystarczy, że jesteś.
Alicja | Alices Spiritual Land
Zapraszam – https://fb.me/e/5si0WjGQq
